Raphael
Raffaello Sanzio da Urbino, algemeen bekend als Rafaël, was een Italiaanse schilder en architect uit de hoogrenaissance. Zijn werk, dat wordt gekenmerkt door heldere vormen, eenvoudige composities en de visuele verwezenlijking van het neoplatoonse ideaal van menselijke grootsheid, plaatst hem onder de grote meesters en wordt vaak genoemd naast Leonardo da Vinci en Michelangelo.
Rafaël werd op 6 april 1483 geboren in de stad Urbino in Marche, in Midden-Italië. Zijn vader, Giovanni Santi, was schilder voor de hertog van Urbino, Federico da Montefeltro, en waarschijnlijk maakte Rafaël op jonge leeftijd kennis met kunst via het atelier van zijn vader. Rafaëls moeder stierf toen hij acht was en zijn vader stierf drie jaar later, waardoor hij als elfjarige wees achterbleef.
In zijn vroege tienerjaren ging Rafaël in de leer bij de Umbrische kunstenaar Pietro Perugino, die bekend stond om zijn precieze en heldere gebruik van perspectief, kwaliteiten die kenmerkend zouden worden voor Rafaëls eigen stijl. Op zijn zeventiende werd Rafaël beschreven als een “meester”-schilder en begon hij zijn eigen opdrachten aan te nemen.
Rafaëls reputatie groeide snel en uiteindelijk werd hij in 1508 door paus Julius II naar Rome geroepen. De paus, een groot beschermheer van de kunst, gaf Rafaël de opdracht om de fresco’s te maken die nu bekend staan als de ‘Stanze di Raffaello’ in het Vaticaan. Van deze fresco’s is De School van Athene misschien wel de beroemdste, waarop oude filosofen zijn afgebeeld in een grote denkbeeldige bijeenkomst, een eerbetoon aan de wereld van de klassieke kennis.
Rafaëls stijl bleef zich ontwikkelen in Rome, waar hij niet alleen invloeden absorbeerde uit het werk van tijdgenoten als Michelangelo en Leonardo da Vinci, maar ook uit zijn studie van de oude Romeinse beeldhouwkunst. Rafaël stond bekend om zijn vermogen om artistieke lessen van anderen te absorberen, maar toch werk te creëren dat uniek van hem was.
Rafaël was niet alleen schilder, hij was ook een volleerd architect. Na de dood van Donato Bramante in 1514 werd hij benoemd tot de architect die de leiding had over de Sint-Pietersbasiliek, waar hij werkte aan ontwerpen voor de basiliek zelf en voor bouwwerken binnen het Vaticaan.
Ondanks zijn opmerkelijke succes werd Rafaëls leven tragisch kort afgesneden. Hij stierf op zijn 37e verjaardag, op 6 april 1520. Volgens sommige berichten was zijn dood te wijten aan koorts die hij opliep na een nacht van overmatig feesten. Ondanks zijn korte leven produceerde Rafaël een enorme hoeveelheid werk, waaronder schilderijen, fresco’s en architectonische ontwerpen, die zijn nalatenschap als een van de bepalende kunstenaars van de Hoog-Renaissance hebben verstevigd. Zijn invloed op de westerse kunst kan niet worden overschat; zijn bijdragen aan compositie, vorm en visuele elegantie blijven kunstenaars tot op de dag van vandaag inspireren.
